Soms vliegt de tijd als een vogel met ADHD

Op het ene moment lijkt de tijd stil te staan en kun je landurig van een moment genieten. Het andere moment is er weer een deel van je leven in een oogwenk gepasseerd. Met andere woorden, er zijn alweer bijna twee maanden voorbij. En dus is het ook al weer een tijdje geleden dat ik even een bloggie heb gedaan.

Als eerste dacht ik op zondagavond 9 maart alles voor mekaar te hebben. Er zat een drukke schoolweek aan te komen en die uitdaging zou ik aangaan. Maar, helaas kreeg ik die nacht koorts en kon ik de hele week niet naar school. De koorts was op dinsdag erg hoog dus ben ik toen naar de dokter geweest die me antibiotica voorschreef. Die hele week bestond uit slapen, skypen met paps en mams, thee met honing drinken en weer slapen. Maar na een week was het gelukkig weer over.

De week erna werd het mooi en warm weer. Op donderdag deed ik een poging om te gaan hardlopen in het Stadtpark. Het zat toen helemaal vol met mensen en mijn parcour bestond uit het zigzaggen tussen de menigte en over peuters en hondjes springen. Omdat ik nog redelijk jaloers ben op de conditie van de inhalende hardlopers, denk ik dat ik maar vaker moet gaan hardlopen.

Die zaterdag ben ik met een paar andere meiden naar de Naschmarkt geweest. Het is vergelijkbaar met een mix van de Albert Kuyp en een rommelmarkt. Je kon er de gekste dingen kopen. Bij de voedselmarkt was ik zeer onder de indruk van de verkopers. Ze proberen je op alle manieren iets aan te smeren. En je kwam er alleen vanaf als je doorliep, een “nee, dankje” maakte ze alleen maar fanatieker. Gelukkig was de sfeer er erg goed, en heb ik ook mooie foto’s kunnen maken.

Ik heb het nog steeds enorm naar mijn zin, en heb eindelijk een beetje ritme gevonden. Ook vind ik het fijn om te weten dat er altijd een mede-student in de buurt is om je te bemoedigen of je te vergezellen.

De stad vrolijkt me ook op. Vooral omdat de lente zichtbaar wordt. Hier en daar is er al een boom gevuld met bloesem. Als ik even een dipje heb, dan ga ik het liefst naar buiten om een rondje te lopen. Maakt me niet uit waarnaartoe. Laatst zag ik tijdens mijn wandeling dat een oudere dame, die op de tram stond te wachten, haar wandelstok liet vallen. Toen het haar niet lukte om haar wandelstok op te rapen, schoot ik te hulp. Ze stelde het zeer op prijs en bedankte me hartelijk met een brede glimlach. De rest van de dag voelde ik me intens gelukkig.

Ik voel me thuis in Wenen, maar droom vaak over mijn echte thuis. Ik mis mijn familie en vrienden wel een beetje. Maar gelukkig hebben we internet, en kan ik iedereen skypen, facebooken of mailen als ik dat wil.
En lekker bloggen natuurlijk.

Groetjes uit Wenen.