Ein, Zwei, Drei, en negen dagen zijn voorbij

Woensdagmorgen lag ik heerlijk rond een uurtje of tien te snurken in mijn bedje, toen ik plotseling werd gewekt door de deurbel. Ik besefte het niet meteen, maar toen ik Duitssprekende mannen in de keuken hoorden, schoot het me weer te binnen. O JA! Shit, de elektriciens! Er hing sinds maandag een briefje naast de lift dat ze woensdag of donderdag de elektriciteit in de kamers zouden checken. Maar ik had nooit gedacht dat ze ’s morgens zouden komen. Half in paniek probeerde ik wanhopig mijn kamer en mijzelf (zonder enig resultaat) te fatsoeneren, maar al snel werd er op mijn deur geklopt en kwamen er drie mannen binnen. Binnen drie minuten werden alle stopcontacten gecontroleerd en genoteerd. Alles deed het prima. Toen ze weer weg waren, kon ik eindelijk bijkomen van het gênante moment. Toen mijn hartslag na een aantal minuten was gehalveerd kon ik er wel om lachen, en had ik weer wat geleerd: Zorg dat je altijd goed bent voorbereid op invallen in je kamer.

Sinds maandag krijg ik samen met alle andere internationale studenten een Oostenrijkse cultuur-cursus. Bar interessant, alleen spreekt de docente slecht Engels. Maar deze cursus gaf mij wel de gelegenheid om de andere studenten beter te leren kennen. We zijn een hele diverse groep met onder andere Canadezen, Mexicanen, Denen, Duitsers, Noren, Fransen, Russen en eenlingen uit landen als Turkije, Kroatië, Hongarije, China en Japan. Het is fijn dat iedereen contact zoekt met anderen en niet alleen met zijn of haar landgenoten.

De komende maanden zullen geweldig worden. Er wordt namelijk door de Erasmus Student Network veel georganiseerd. De komende weken zullen we schaatsen, sleeën skiën en feesten. En als het warmer wordt, wordt er nog meer georganiseerd. Morgenavond gaan we met z’n allen uiteten, ik vind het wel een beetje spannend maar tot nu toe kan ik het wel met iedereen vinden, dus het wordt zeker gezellig.

Voor de rest gaat het hier zijn gangetje. Ik moet nog wel wennen aan het feit dat eten koken, afwassen, kamer netjes houden en boodschappen doen tijd kost. En ik ga ook nog meerdere keren per dag naar de supermarkt omdat ik de helft was vergeten. Toch heb ik ook het een en ander goed voor mekaar gekregen. Zo heb ik nu een schoolpas, ESN-card én een Oostenrijkse bankrekening. Dat laatste heb ik vandaag geregeld. Het was nog een hele klus om het kantoor van de bank te vinden, maar met wat hulp van een aantal Mexicanen uit de groep heb ik het kunnen vinden (na een half uur). Het bleek achteraf maar vijf minuten lopen vanaf het metrostation. Ach, het was goed voor de beentjes.

De tijd gaat veel te snel hier. Ik krijg nu al het gevoel van “Ik wil nog niet naar huis”. Gelukkig maar, want ik moet nog even.

Nou dit was hem weer. Niet getreurd, ik hou jullie ook de komende tijd op de hoogte van AL mijn blunders en avonturen.

Groetjes uit Wenen.